۩ درگاه مرکزی ۩

در دعايي شريف آمده است: (اَللّهُمَّ عَرِّفنِي حُجَتَّکُ فَإِنَّکَ إِن لَم تُعَرِّفنِي حُجَّتَکَ ضَلَلتُ عَن دِينِي؛ خداوندا، حجت خود را به من بشناسان که اگر حجت خود را به من نشناساني از دين خود گمراه خواهم شد.»(1)
مسئله مهدويت -عليرغم اينکه به نام هاي متفاوتي از آن تعبير شده- به لحاظ فکري غني، به لحاظ تاريخي قطعي، و در ترازوي عقل ديني -با طيف هاي مختلف آن- پذيرفتني است. اما اين ويژگي ها با يک پديده ي خطرناک به نام مدعيان دروغين همراه شده است و اين همراهي از ابتداي پيدايش تفکر مهدويت تا هنگامي که به اجرا درآيد، از آن جدا شدني نيست و تعجبي هم ندارد؛ چرا که پديده ي نبوت و رسالت نيز در سير تاريخي خود، همواره با چنين مدّعياني همراه بوده است.

با ما همراه باشید... .

دریافتی از رهنمودهای آیت‌الله العظمی امام خامنه‌ای

آثار متعددی که از شهید سعید، آیت‌الله شیخ مرتضی مطهری (رحمت الله علیه) برجای مانده است، بنیان مستحکمی از اندیشه‌های مقوم انقلاب اسلامی و جهان‌بینی دینی است. با وجود تاکید مستمر رهبر معظم انقلاب اسلامی بر مطالعه جدی آثار معلم شهید، وسعت دیدگاه‌ها و ژرفنای اندیشه‌های این متفکر برجسته، مستلزم آن است که طرح‌ها و روش‌هایی برای مطالعه این آثار در اختیار پژوهشگران و نیز جوانان و علاقه‌مندان قرار بگیرد. چنین دغدغه‌ای را رهبر فرزانه انقلاب، در دیدار اعضای کنگره حکمت مطهر در سال ۱۳۸۲ بیان کردند:
«بنده از چیزهایی که برای صاحبان فکر و کسانی که می‌خواهند افکار اسلامی را برای مردم بیان کنند - مبلّغان دینی، اهل منبر، سخنگویان دینی - واقعاً لازم می‌دانم، این است که یک دوره کتاب‌های مرحوم مطهری را بخوانند. شیوه‌ای پیدا کنید که این کتاب‌ها خوانده شود؛ هم در کتاب‌های درسی بیاید، هم در دانشگاه‌ها بیاید.» [۱]
به مناسبت سالگرد شهادت این متفکر و نظریه‌پرداز برجسته‌ی انقلاب اسلامی، مجموعه‌ای از طرح‌ها و پیشنهادهای حضرت آیت‌الله العظمی امام خامنه‌ای (مد ظله ‌العالی) برای مطالعه و کار بر روی آثار علامه مطهری (رحمت الله علیه) به مخاطبان ارجمند سایت ارائه می‌گردد. بدیهی است که هر یک از این طرح‌ها و پیشنهادها، مخاطبانی مخصوص به خود دارند و لذا، برخی برای طلاب و دانشجویان مناسب است، برخی برای محققان و برخی هم برای آحاد علاقه‌مندان به اندیشه اسلامی سودمند خواهند بود.

چكیده

تنها راه سعادت جامعه، عمل به دستورهای قرآن و آموزه‌های اهل بیت (علیهم السلام) و پایه‌گذاری سبك زندگی براساس آن‌هاست. دستیابی به این هدف والا، با مانع‌های متعدد بینشی، دانشی و كنشی رو‌به‌روست كه از آن جمله، شناخت ناقص آموزه‌ی امامت و مؤلفه‌های آن است. وضعیت فعلی جوامع اسلامی، شاهد صدق این مدّعاست. درك نادرست از مفهوم امامت و نادیده گرفتن رسالت اصلی آن، یعنی هدایت بیانی و عملی امت، سوءبرداشت از مؤلّفه‌های مهم امامت از قبیل محبت و مودّت، معجزه و كرامت، شفاعت، زیارت و... از مهم‌ترین موانع تحقق سبك زندگی اسلامی به طور عام، و سبك زندگی ولایی و رضوی به طور خاص می‌باشد. از هر كدام از این مفاهیم، دو برداشت می‌توان داشت: برداشتی تحریف شده و بازدارنده كه نتیجه‌ی آن، تنبلی، یأس و سرخوردگی است؛ و برداشتی درست و حركت‌آفرین كه امید و نشاط و پیشرفت، ‌میوه‌ی شیرین آن است. در این جستار برآنیم تا در حدّ مجال، ضمن تبیین این دو نوع برداشت از امامت و مؤلفه‌های آن، تفسیر درست را از نادرست نشان داده، پیامدهای آن دو را نیز برشماریم.

از جمله دلایل قرآنی لزوم افضلیت امام بر دیگران عبارت است از:
(أَفَمَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لاَ یَهِدِّی إِلاَّ أَنْ یُهْدَى فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ)؛ (1)
آیا کسی که هدایت گر به سوی حق است، سزاوارتر است که پیروی شود یا کسی که خود از هدایت بی بهره است؛ مگر آن که از سوی دیگران هدایت شود؟ شما چه منطقی دارید و چگونه داوری می‌کنید؟
این آیه‌ی کریمه درباره‌ی هدایت، دو گزینه را با یک دیگر مقایسه کرده است: گزینه‌ی اول مربوط به کسی است که خود از هدایت برخوردار است و به هدایت دیگران نیاز ندارد، بلکه دیگران را به حق هدایت می‌کند؛ یعنی از هدایت ویژه‌ی الهی برخوردار است. دیگر کسی است که از هدایت به حق بهره‌ای ندارد مگر آن که دیگران او را هدایت کنند.
دوگزینه‌ی یاد شده در این که از هدایت بهره مند می‌باشند یک سانند، ولی در این که در بهره مندی از هدایت به هدایت گری دیگران نیاز دارند یا از هدایت ویژه الهی برخوردارند و نیازی به هدایت دیگران ندارند، متفاوت می‌باشند.
از این دو گزینه، گزینه‌ی نخست بر دوم برتری دارد و خرد و وجدان انسانی آن را می‌پسندد. جمله‌ی (فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ) بیان گر این مطلب است؛ یعنی اگر جز این داوری شود، بر خلاف حکم خرد و وجدان است و طبعاً مورد پسند خداوند که آفریدگار خرد و وجدان است نخواهد بود.

واگویه هایی با امام عصر (عج)

خواهش، با سرشت و سرنوشت آدمی، آمیخته است و خواستن در همه جای هستی، سَریان دارد. «نیاز اندر نهادِ هست و بود است». (1) کیست که داراست ولی هیچ نخواهد و وجودش، تداعی گر یک نیاز نیست؟ بودنِ هر چیز، تپش یک نیازمندی است که راهها و صورت های اجابت آن در گذر زمان با نگرش ها و گرِوش های گوناگونِ بشری، متفاوت شده است. از این رو خردورزانه است که نیازهایمان را از دریچه‌ی عمل های بایسته و زمزمه های شایسته، سازمان داده، از خزانه‌ی دارنده‌ی بخشنده، سامان دهیم؛ چه آشفته خواهی و خواستن از دست و دل تهی، نیاز انسانِ درمانده را بیشتر ساخته و خوشه‌ی سردرگمی اش را پُربارتر می سازد. از این رو، در این نوشتار به مددجویی و دادخواهی و درخواست از واسطه‌ی فیض در این عالم، اختصاص پرداخته ایم.