از جمله دلایل قرآنی لزوم افضلیت امام بر دیگران عبارت است از:
(أَفَمَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لاَ یَهِدِّی إِلاَّ أَنْ یُهْدَى فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ)؛ (1)
آیا کسی که هدایت گر به سوی حق است، سزاوارتر است که پیروی شود یا کسی که خود از هدایت بی بهره است؛ مگر آن که از سوی دیگران هدایت شود؟ شما چه منطقی دارید و چگونه داوری میکنید؟
این آیهی کریمه دربارهی هدایت، دو گزینه را با یک دیگر مقایسه کرده است: گزینهی اول مربوط به کسی است که خود از هدایت برخوردار است و به هدایت دیگران نیاز ندارد، بلکه دیگران را به حق هدایت میکند؛ یعنی از هدایت ویژهی الهی برخوردار است. دیگر کسی است که از هدایت به حق بهرهای ندارد مگر آن که دیگران او را هدایت کنند.
دوگزینهی یاد شده در این که از هدایت بهره مند میباشند یک سانند، ولی در این که در بهره مندی از هدایت به هدایت گری دیگران نیاز دارند یا از هدایت ویژه الهی برخوردارند و نیازی به هدایت دیگران ندارند، متفاوت میباشند.
از این دو گزینه، گزینهی نخست بر دوم برتری دارد و خرد و وجدان انسانی آن را میپسندد. جملهی (فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ) بیان گر این مطلب است؛ یعنی اگر جز این داوری شود، بر خلاف حکم خرد و وجدان است و طبعاً مورد پسند خداوند که آفریدگار خرد و وجدان است نخواهد بود.
اگر قبلا ثبت نام کرديد ميتوانيد از فرم زير وارد شويد و مطلب رو مشاهده نماييد !